Oudtshoorn Vreugdevoetjies

Vanochtend hebben we weer lekker ontbeten bij ons favoriete tentje in Knysna. Daarna gingen we rustig en route. Het was een ritje van 2 uur, dus goed te doen. 

We zijn nu in Oudtshoorn. Ze noemen Oudtshoorn, de “Outback” van Zuid-Afrika en ze staat bekend om haar populatie prairiehondjes/stokstaartjes en struisvogels.

Aangekomen bij ons hotelletje, kregen we een aangename verrassing. We kregen “villa” nummer 2. Werkelijk prachtig! Een soort Ibiza style ingericht mini loft. Alles is wit en verder met riet ingericht. We hebben een prachtige vide met een te lekker bed. Ik boekte dit, omdat ik de kosten van de vorige onderkomens een beetje wilde compenseren. Het kost namelijk €37-, per nacht inclusief ontbijt, maar het is werkelijk prachtig.

Even een kleine tussenstap. Roy en ik hadden in Nederland al bedacht, dat we graag een schooltje of kinderopvang zouden willen bezoeken. Je kan in Kaapstad via townships tours vaak wel bij zoiets komen. Maar Roy en ik voelen het allebei nog niet bij een township tour. Het voelt een beetje als aapjes kijken. 

Dus ik heb lang zitten googelen en vond toen een kinderopvang/school, met de geweldige naam Vreugdevoetjies. Via Facebook heb ik contract gezocht en we waren meer dan welkom om te komen.

Na het inchecken zijn we ernaartoe gereden. We werden ontvangen door, Angie. Zij is een Canadese vrijwilligster. Ze heeft ons rondgeleid. Al de groepjes met kinderen waren nog aan het slapen. Ze staan namelijk elke dag om 04.00 op. Dus mogen ze op school, omdat ze zo klein zijn, nog 45 minuten slapen. Allemaal naast elkaar op een kleedje. 

Na de rondleiding hebben we een gesprek met Angie en de “directrice”, Meredith gehad. 

Dit schooltje is opgezet door Laura. Zij is een blanke boerenvrouw en wilde iets betekenen voor de kinderen van de mensen, die werken op het land. Deze mensen zijn werkelijk zo arm, dat wij het ons niet kunnen voorstellen. Ze wonen in kleine schuurtjes op het land, maar dan gerust met 7 man. Er is geen water en geen elektriciteit. Aangezien het nu winter is, wordt er ook nog een soort kampvuur in huis gemaakt. Je snapt dat al deze kinderen dus zere ogen en longen hebben.

Op school hebben ze een veilige plek en ontdekken ze dingen, die ze anders niet zouden kennen. Zo neemt de school ze elk jaar mee voor een uitje, als hun zomervakantie begint. Aan het einde krijgen ze altijd een hamburger. De kinderen kijken ernaar en weten niet wat ze ermee moeten. Er moet dan uitgelegd worden, dat ze het kunnen eten. Sommige kinderen durven het niet te eten en andere ontleden de hamburger helemaal. Die eten eerst de tomaat, komkommer enz enz. Dus niet hap, slik, weg, zoals wij dat doen. 

Ze waren ook ontzettend blij met de ballonnen. Heel veel ouders vieren de verjaardag van hun kinderen niet, omdat het ze niet interesseert. De reden voor veel ouders om kinderen te nemen, is omdat ze dan een beetje geld van de overheid krijgen. Vreugdevoetjies viert wel elke verjaardag. Ze willen dat een kind zich een dag speciaal kan voelen. 

Inmiddels zijn ze ook een nieuw project gestart. Deze kindjes worden klaargestoomd voor de basisschool. De boeren-basisschool is de school in de buurt. Dit is alleen geen goede school. Er zitten 50 leerlingen in een klas en het onderwijs is slecht. Vanuit Vreugdevoetjies kijken ze welke leerlingen potentie hebben (dit hangt vooral af of ze een thuissituatie hebben die hen ondersteunt en of ze niet ziek zijn) en proberen ze sponsors te zoeken om deze leerlingen naar goede basisscholen te sturen. Wij hebben gelijk een kind gesponsord, want het kost €105-, voor een jaar. 

Een meisje gaat nu ook naar school, haar moeder is vermoord door haar vader en ze woont nu bij oma. Oma wil het beste voor het kind, maar heeft helemaal niks. Dit is dus voor dit meisje een uitgelezen kans.

Het meest schrijnende vond ik het verhaal, dat de leerlingen op maandag en vrijdag extra eten krijgen op school. Op maandag krijgen ze extra, omdat ze uitgehongerd zijn van het weekend en op vrijdag krijgen ze extra om hun maagjes te vullen voor het weekend. Deze kinderen krijgen thuis niet of nauwelijks te eten en dit komt vooral omdat er veel alcoholmisbruik is in de families. Het geld gaat op aan drank. De directrice maakte zich zorgen. Vrijdag is een feestdag dus de kinderen komen pas maandag weer. Ze is bang dat veel kinderen, dus drie dagen bijna geen eten krijgen.

Na ons gesprek, werden de kindjes langzaam wakker.

We zijn naar buiten gelopen en hebben de Ajax sjaals uitgedeeld en de bonusan pennen. Alleen bij het horen van het woord, ballon, werden ze gek hahahaha. Dat vonden ze het leukst! 

Zoveel lachende gezichtjes, maar ook veel treurige en zieke gezichtjes. Na een paar foto’s, stond het busje te wachten, om ze naar die godverlaten plekken terug te brengen. We stonden er een beetje ontredderd bij.

Tot het volgende moment. De directrice kwam naar ons toe en fluisterde: “Gebruik je die Nike tas?”. Dus ik nog uitleggen waarvoor het was en toen besefte ik me opeens, ze vraagt het met een reden. Dus ik fluisterde terug: “wil jij hem hebben?”... ze knikte. Dus tas uitgeruimd en gegeven. Helemaal in de gloria. Angie zei later, dat dit waarschijnlijk het “duurste” bezit is, dat ze heeft. Jeetje, wat hebben we het toch goed.

Na dit bezoek zijn we even gaan rijden en hebben we niet zoveel gezegd. Uiteindelijk bij een lokale boerderij aangeschoven voor wat drinken en eten. 

Hierna zijn we teruggereden naar ons hotel, heel even bijkomen.

We hebben net gegeten bij “Nostalgie”. Een oud landhuis, ingericht als restaurant. Heerlijk gegeten. En hoe toevallig weer, de familie die we tegenkwamen bij Pondoro, St. Lucia en in het vliegtuig, zat ook hier te eten 😂😂

Morgen naar hermanus kijken of we walvissen kunnen spotten.